Imię to nic, o nazwisko walcz

Imię to dar od Twoich rodziców. Imię to rezultat podpitej inicjatywy Twojego taty. Imię to owoc wiary pewnej grupki wyznawców w Twoją tożsamość. Imię to powód do starć między nieformalnymi klanami w obrębie Twojej rodziny. Imię to pierwszy krok do otrzymania nazwiska. Imię to banał. Niech żyje anafora!

Utytłany krwistym smarem noworodek, w bólach wyciskającej łzy i siódme poty matki, przyszedł na świat, obwieszczając demonicznym wrzaskiem swoje przybycie. Jeżeli poważnie myślicie o swojej przyszłej egzystencji na tej planecie, musicie zrobić na domniemanych rodzicach, darczyńcach i położnych odpowiednie wrażenie. Im donośniej będziecie drzeć japę, tym większą uwagą Was obdarzą. Bądźcie przy tym melodyjni, a być może będą o Was śpiewali przy wigilijnym stole.

Wianuszek babć, dziadków, cioć, wujków i akurat tańczącej z mopem na posadzce sprzątaczki zacieśnił się. Oto na ich oczach narodziło się nowe życie.

- Nowe problemy, nowe zobowiązania, nowy zestaw marzeń, nowy kredyt konsumpcyjny, nowe meble z zabezpieczonymi kantami – powiedział do siebie ledwo stojący na nogach nowy tata.

Przejęta i szczęśliwa mama, odebrała gratulacje, kwiaty bez wazonów i bony żywnościowe do Tesco bez pokrycia. Gdy wszyscy oprócz sprzątaczki (skończyła pracę i poszła do domu) wręczyli swoje prezenty i podarki, wśród najbliższych rozgorzała dyskusja wokół imienia nowonarodzonego człowieka.

- Moim zdaniem Janusz pasuje do niego najlepiej – powiedział rzeczowym tonem stary tata.

- Taki stary, a taki głupi. Twoja córka urodziła córkę Janusz! Mówiłam Ci o tym przy śniadaniu, a potem trzy razy po Wiadomościach – odpowiedziała rozeźlona stara mama.  

Janusz chciał coś powiedzieć, ale się zasapał.

- Mamo! Wiesz, że tata ma drobne problemy z pamięcią. Tato! Urodziłam piękną i zdrową córeczkę! – powiedziała nowa mama.

- Ano tak. Przecież wiem. W takim razie proponuję Janinę – wyrzucił z siebie Janusz.

- Tato. Jeżeli mogę coś zasugerować. Janina kojarzy się z koniną. Moje dziecko nie będzie miało imienia, które się rymuje z końskim mięsem – wtrącił się do rozmowy nowy tata.

- To może Jagoda? Rymuje się z przygodą – zaproponował entuzjastycznie Janusz.

- Zaraz! Nikt nie będzie miał przygody z moją córką! –  obruszył się nowy tata.

- Nikt?

- Nigdy.

- Zakon?

- Prawdopodobnie.

- Kochanie… Wybij to sobie z głowy. Tato, nasza córka będzie miała tradycyjne, polskie imię. Na podwórku słyszy się ostatnio te egzotyczne imiona i nie wiadomo czy to Polak, czy Francuz.

- Zgadza się. Chcemy, żeby jej imię brzmiało dumnie i poważnie – jak na prawdziwego Polaka urodzonego w Polsce przystało – powiedział nowy tata.

Po wielu intensywnych debatach i dyskusjach gremium rodzinne ochrzciło córkę najpopularniejszym w Polsce imieniem – Anna.  

Kilkanaście lat później. Lekcja języka polskiego w gimnazjum. Drugi dzień szkoły. Anna siedzi w swojej ławce razem z koleżanką, i choć ma najpopularniejsze imię w Polsce, w klasie jest tylko jedna Anna.

- Witam klasę po wakacjach.

- Dzieeee –  ńńńńńńńdoooo – bryyyyyyyy….

- To jest druga klasa gimnazjum. Więcej ikry młodzi ludzie!

- Dzieee – ńńńdoo – bryyy…

Czemu te wakacje już się skończyły? – pomyślała nauczycielka polskiego.

- Dzień dobry. Nic się nie zmieniliście. Damian, po średniowiecznej opaleniźnie wnioskuję, że wakacje spędziłeś przed komputerem.

- To nie tak. Byłem nad morzem, ale ciągle padało.

- Polska rzeczywistość nadmorska. Nic z tym nie zrobimy. Przejdźmy do listy obecności.

- Arłukowicz Bartek?

- Jestem!

- Borowik Irena?

- Obecna!

[Kilkanaście nazwisk później]

- Paprocki Maciej?

- Jestem!

- Pierd..., przepraszam, Pierdas Anna?

- Obecna!