Doskonały Pan domu

Życie we dwoje w przeszłości. Dwóch facetów zamkniętych w przestronnym pomieszczeniu gospodarczym z widokiem na białe kraty. Na kwadratowym stole, w symbiotycznej plątaninie niesparowanych skarpetek, niepranych od dwóch tygodni spodni i naręczy nie do końca czystych koszulek, zakwitają, niczym kasztany na wiosnę, naczynia obrośnięte imponującą warstwą spożywczego brudu, w którym utalentowany rzeźbiarz spełniłby swoje najśmielsze fantazje artystyczne. Pod stołem chowa się drugi – nieformalny kosz na śmieci składujący butelki po znakomitym zagęszczonym soku pomarańczowym, rozerwane opakowania tanich ciastek oblewanych czekoladą, wyschnięte na beton kawałki niedojedzonych kanapek z pasztetem pokrytym ketchupową wysypką, wzmacniacz ubabrany czosnkowym sosem dołączanym w parze z pomidorowym do pizzy z Saksofonu i wiszące na rurze sponsorującej równikowe upały skarpetki. Czyste, brudne, nie moje i nie Twoje. Obce. Niech sobie schną w spokoju. W lodówce albo śmierdzi, albo jest pusto, albo ktoś właśnie wrócił z Biedronki. Stałym elementem wyposażenia jest królewski szpaler pustych kartonów po mleku. W niektórych mleko zmieniło stan skupienia na bardziej stały. Taki darmowy kefir. Na wypadek nagłego głodu niedzielnego. Trzeci kosz o charakterze dzikiego wysypiska znajduje się za łóżkiem. Tam lądują puste puszki po Pepsi, pudełka po pizzy, jeżeli między regałem, a sufitem brakuje już miejsca, okolicznościowe papierki, chusteczki, butelki, pachnące proszkiem ubrania i gitara. W umywalce wysmarowanej błotem kisi się od tygodnia stos naczyń wydzielających specyficzny zapach zmiksowanej z bananami psiej kupy. Okno się otwiera. Szybę zdobi spontaniczny kleks po jajku, które niewprawny miotacz prawdopodobnie próbował rozbić na czyjejś głowie.

Życie we dwoje w teraźniejszości. Kobieta i mężczyzna zamknięci w przestronnym pomieszczeniu gospodarczym na piętrze z widokiem na dach sąsiedniego budynku.

LODÓWKA

- Kochanie gdzie wsadziłeś te jajka?

- Jak to gdzie? Skoro nie ma ich w pralce, to muszą być w lodówce.

- Położyłeś je na serze.

- Tak? Być może. Nie pamiętam. Na serze źle się je bierze?

- Położyłeś je na otwartym żółtym serze, w taki sposób, że zaraz wypadną z lodówki.

- Niemożliwe.

- A jednak. Prosiłam Cię już kilka razy, żebyś rozsądnie układał rzeczy w lodówce, a Ty rzucasz nimi jak workiem ziemniaków.

- Nie wszystko naraz. Całkiem niedawno nauczyłem się wyrzucać pusty karton po mleku.

- Nie mam więcej pytań.

SKARPETKI

- Co Ty z nimi robisz?

- No… wrzucam, to znaczy układam je na półce.

- A widzisz co ja z nimi robię?

- Parujesz je? Tak to się chyba nazywa.

- Dokładnie. Jak zamierzasz później znaleźć właściwą parę, jeżeli nie będą sparowane?

- Wezmę dwie czarne albo dwie białe. W czym problem?

- O Jezusie.

- On nie musiał parować skarpetek.

NACZYNIA

- Brakuje nam trzech talerzy, kilku kubków i całej plejady sztućców. Wiesz coś o tym?

- Nie są ani złote, ani srebrne. Raczej nikt ich nie ukradł.

- Zobacz po swojej stronie łóżka.

- Tam na pewno nic nie ma… Cholera! Trzy talerze, pięć kubków i trochę widelców. Skąd wiedziałaś?

- Przeczucie.

KURZ

- Piszesz ten licencjat?

- Nie mogę. Wpierw muszę tutaj posprzątać. Zobacz jaki tutaj burdelik mamy.

- Faktycznie. Śmieci zalegają po horyzont.

- Śmiej się. Naprawdę muszę doprowadzić ten pokój do stanu względnej czystości.

- Zejdź do salonu. Ja tutaj trochę ogarnę.

- Naprawdę?

- Aha.

- Dzięki. Jesteś kochany.

Pięć minut później

- Ładnie posprzątałeś, ładnie. Pokoju nie poznaję.

- A widzisz. Sprzątam lepiej niż ukraińskie sprzątaczki.

- Nie zauważyłeś kurzu?

- Jakiego kurzu?

- Tego na parapecie, na półce i na szafie.

- To kurze się sprząta? 

- Kurze się sprząta w kurniku, a kurze się ściera. Szmatką.